Woliński Park Narodowy
Woliński Park Narodowy obejmuje tereny wyspy Wolin i przybrzeżny pas Bałtyku. To pierwszy park morski w Polsce. Został wyznaczony, aby chronić przede wszystkim przybrzeżne lasy i piękne piaszczyste klify. Największymi atrakcjami parku są Jezioro Turkusowe (pozostałość po kopalniach kredy), Zagroda Pokazowa Żubrów, Muzeum Przyrodnicze w Międzyzdrojach oraz punkty widokowe: wzgórze ?Gosań? i ?Kawcza Góra?.
Woliński Park Narodowy istnieje od 1960 roku. Obejmuje ochroną część największej polskiej wyspy – Wolin. Do roku 1996 Park zajmował powierzchnię 4691 ha, kiedy to włączono w jego granice obszar 1 mili morskiej wód przybrzeżnych Bałtyku i archipelag wysp we wstecznej delcie Świny wraz z wodami Zalewu Szczecińskiego, które je otaczają. Wtedy to Woliński Park Narodowy stał się pierwszym w Polsce parkiem morskim. Obecna powierzchnia Parku wynosi 10937 ha z czego 4,56% objęto ścisłą ochroną.
W Parku znajdują się ekosystemy leśne, wodne i lądowe nieleśne.
Szczególne walory Parku to: najpiękniejszy odcinek polskiego wybrzeża klifowego, lasy bukowe, które są dobrze zachowane i unikalna wyspiarska delta Świny oraz przybrzeżny pas wód Bałtyku.
Obszar lądowy Parku jest mocno zróżnicowany. Wyspa Wolin, którą ukształtował ostatni lodowiec, wciąż się zmienia. Obecny obraz wyspy tworzył się około 10-11000 lat. Najwyższe aktywne klify osiągają wysokość 93 m. Co roku abrazja (kształtowanie się klifów) przesuwa linię brzegu o około 80 cm. Wzgórza morenowe osiągają najwyższą wysokość – 155 m n.p.m. w kulminacji Grzywacza.
Wody obok lasów dominują w parku. Mamy tu kompleks bagnistych wysp, które są okresowo zalewane. Znajdują się tu też 4 polodowcowe jeziora: Warnowskie, Rabiąż, Czajcze i Domysłowskie oraz 2 sztuczne: Turkusowe i Stara Kredownia.
Na wyspie Wolin występuje ponad 1300 gatunków roślin, w tym wiele gatunków chronionych i rzadkich (około 600). Na zboczach stromych klifów rośnie rokitnik zwyczajny. Płytkie piaszczyste dno Morza Bałtyckiego porastają glony: zielenice, brunatnice i krasnorosty. Na lądzie przeważają lasy bukowe, bukowo-dębowe i sosnowe. Gatunkiem dominującym jest jednak sosna. Rośnie tu aż 9 gatunków storczyków. Bardzo ciekawym gatunkiem, który tu rośnie, jest okazała paproć – długosz królewski.
Fauna w Wolińskim Parku Narodowym jest bardzo zróżnicowana. Występuje tu dużo rzadkich gatunków. Żyje tu ponad 230 gatunków ptaków: bielik, wodniczka, biegus zmienny czy muchołówka mała. Występuje tu także polski chrząszcz jelonek rogacz czy pachnica dębowa. Na terenie Parku oznaczono 3 nowe dla nauki gatunki – jeden gatunek chrząszcza i dwa skoczogonków. W wodach Zatoki żyje łosoś i troć oraz – coraz rzadziej – foka szara i morświn.
W lasach występują licznie dziki i sarny oraz jelenie, a także borsuki i kuny. Nowo przybyłymi gatunkami na terenach Wolina są: jenot, norka amerykańska, piżamka i szop pracz.
Na obszarze Parku znajduje się dużo pozostałości grodzisk i miejsc, które pochodzą z czasów historycznych. Szczególnie liczne są ślady związane z czasami ostatniej wojny: okopy, bunkry i pozostałości broni V-3 (w Wicku).
Turystyka jest bardzo ważną częścią działalności Parku. Znajduje się tu Centrum Edukacyjno-Muzealne, Zagroda Pokazowa Żubrów, 4 punkty widokowe, 3 miejsca postojowe, sieć szlaków turystycznych i ścieżki dydaktyczne (łącznie około 50 km).
Po Parku można poruszać się szlakami: czerwonym i zielonym.
Szlak czerwony zwany jest potocznie ?szlakiem brzegiem Bałtyku? i liczy 19 km. Główną jego atrakcją jest oczywiście wędrówka brzegiem morza, choć warte są zobaczenia także: punkt widokowy Kawcza Góra oraz latarnia morska Kikut. Trasa szlaku jest dosyć długa, turysta nie musi jednak przejść całej jej długości, istnieje możliwość skrócenia wędrówki, omijając niektóre jej etapy.
Szlak zielony jest szlakiem cieszącym się największym zainteresowaniem ze strony turystów. Fakt ten wynika głównie z obecnej na jego trasie Zagrody Pokazowej Żubrów jak również przepięknego kompleksu jezior w okolicach wsi Warnowo, Domysłów i Wisełka. Łączna jego długość to 15 km, choć istnieje możliwość wcześniejszego zakończenia wędrówki poprzez częściową realizację szlaku.
