Ciężkie żelbetowe schrony III Rzeszy posiadające kopułę strzelnicową uzyskały nazwę Panzerwerk, nadaną przez tamtejszą propagandę. Były to obiekty o odporności powyżej B1 (czyli o grubości żelbetu od 1 metra). Schrony o odporności B, czyli grubości 1,5 metra zyskały nazwę B-Werk. Na linii Wału Pomorskiego nie budowano schronów o odporności wyższej. Jednym z największych żelbetowych bunkrów na tym terenie, wybudowanym w latach 1933-1936 na przesmyku między jeziorami Trzesiecko i Wielimie, jest schron bojowy B-Werk w Szczecinku. Na Wale Pomorskim takich obiektów umieszczono 11. Konstrukcja składała się z 2 kondygnacji. W schronie znajdowały się cztery stanowiska dla ciężkich karabinów maszynowych, z czego jedno umiejscowione było w nieistniejącej już kopule pancernej, a dwa w kazamatach.

Ponadto zlokalizowano tu maszynownię, magazyny żywnościowe oraz pomieszczenia dla dowódcy i żołnierzy. Zadaniem schronu była ochrona jednego z najważniejszych szlaków komunikacyjnych prowadzących w głąb Niemiec, przed atakiem strony polskiej. Obecnie bunkier można zwiedzać, mieści się tu bowiem muzeum militarne – ?Muzeum Wału Pomorskiego i II Wojny Światowej?. W naziemnej części prezentowane są broń, pociski, umundurowanie i inne znaleziska członków Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Turystyczno-Historycznego. Dolna, podziemna część prezentuje zachowane pomieszczenia z częścią oryginalnego wyposażenia, np. pancerne drzwi, zapadnie. Przed schronem znajduje się wystawa pojazdów militarnych.