Iński Park Krajobrazowy leży w środkowej części województwa zachodniopomorskiego. Administracyjnie położony jest na terenie gmin Węgorzyno, Ińsko, Chociwel, Dobrzany i ma powierzchnię 17 763 ha. Otulina parku sięga aż po Suchań i Dobrą Nowogardzką i wynosi 26 240 ha.

Park obejmuje najcenniejszy przyrodniczo i krajobrazowo fragment Pojezierza Ińskiego. Wraz z otuliną zawiera się w Obszarze Specjalnej Ochrony Ptaków Natura 2000 „Ostoja Ińska”. 

Park powstał w 1981 roku a jego symbolem są żurawie na tle zachodzącego słońca.

Flora Ińskiego Parku Krajobrazowego to około 700 gatunków roślin, a więc można spotkać tu 1/3 roślin Polski!

Występują tu gatunki objęte ochroną ścisłą, m.in. wawrzynek wilczełyko, centuria pospolita, paprotka zwyczajna, widłaki goździsty, jałowcowaty i spłaszczony, pełnik europejski, orlik pospolity, rosiczka okrągłolistna, śnieżyczka przebiśnieg oraz storczyki. Spośród gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi Roślin, w parku rośnie turzyca oścista, brzeżyca jednokwiatowa i kokorycz drobna. 

W Ińskim Parku Krajobrazowym żyje też wiele gatunków zwierząt, np. rzadkie gatunki ryb, takie jak sieja i sielawa, 12 gatunków płazów z traszką grzebieniastą i zwyczajną oraz rzekotką drzewną na czele i 6 gatunków gadów. Stwierdzono, iż do lęgów na Pojezierzu Ińskim przystępują 142 gatunki ptaków. Występują tu m.in. kania ruda, kania czarna, bąk, gągoł, kropiatka, derkacz, bocian biały, bocian czarny, zimorodek oraz żuraw. Spośród ssaków, na terenie Parku stwierdzono 38 gatunków. W lasach żyją duże ssaki: jeleń, sarna, dzik, borsuk i jenot. Przedstawiciele mniejszych gatunków to: zając szarak, tchórz, lis, kuna domowa (kamionka) i kuna leśna (tumak), dziki królik oraz piżmak. Do grupy ssaków chronionych należą: nietoperze, jeż, wiewiórka, łasica, gronostaj, wydra oraz bóbr. 

Na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego oraz otuliny powołano 5 rezerwatów przyrody, 8 użytków ekologicznych oraz 1 zespół przyrodniczo – krajobrazowy. Rezerwaty w Ińskim Parku Krajobrazowym, to: ?Kamienna Buczyna?, który chroni morenowe zbocza nad jeziorem Ińsko ze zbiorowiskami lasu bukowego i mieszanego, ?Wyspa Sołtyski? – jego celem jest zachowanie charakterystycznego dla Pomorza Zachodniego zespołu kwaśnej buczyny, ?Głowacz? – najwyższe wzniesienie w wale moreny czołowej na terenie Pojezierza Ińskiego Głowacz (180 m n.p.m.), ?Krzemieńskie Źródliska?, którego celem jest zachowanie pozostałości boru bagiennego z rzadkimi gatunkami roślin naczyniowych i torfowców oraz ?Bórbagno Miałka? – jego celem jest zachowanie pozostałości boru bagiennego z rzadkimi gatunkami roślin naczyniowych i torfowców.

Użytki ekologiczne, to: Wilkowe Bagno, Wierzchucice, Bagno Ciszewo, Płaskowyż nad Samotnikiem, Wyszkowa Góra, Dłuskie Wzgórza, Węgorzyński Derkacz i Pełnikowe Łąki.

Zespół przyrodniczo – krajobrazowy Ostrowie to trzy półwyspy nad Jeziorem Ińskim, które zajmują 191,36 ha. Mają leśno – polny charakter i bardzo urozmaiconą rzeźbę z wieloma mokradłami i oczkami wodnymi.

W granicach parku znajdują się aż 63 jeziora a największe z nich, Ińsko, ma krystalicznie czystą wodę. Przez obszar ten przepływa rzeka Ina. Ze względu na krajobraz, park ten często nazywany jest ?Ińskimi Bieszczadami?. Wyznaczono tutaj liczne szlaki i ścieżki turystyczne – piesze, rowerowe, konne i kajakowe.